Ακόμα μια άποψη

Υπάρχει μια αγγλική παροιμία που λέει … opinions are like ass-hols, everybody has one. Γι’ αυτό κι εγώ θα εκφράσω μια ακόμα άποψη για τις σχέσεις των δύο φύλων, ειδικότερα στα πρόθυρα ενός γάμου.
Είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο τα διαζύγια, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Την ίδια στιγμή όμως παρατηρούνται ολοένα και περισσότεροι γάμοι και μάλιστα με τρόπο πολύ εξωστρεφή. Είναι τελικά ένας κοινωνικός θεσμός που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε ή είναι ανάγκη προσωπική ; ή μήπως γιατί θελουμε να συμβάλλουμε στη διαιώνιση του είδους, αφού ένας από τους σκοπούς ύπαρξής μας είναι και αυτός ; Πιστεύω ότι έτσι μας έμαθαν, εκτός της γενετήσιας ορμής μας για τη διαιώνιση, ότι στην πορεία της ζωής μας θα σπουδάσουμε, θα βρούμε δουλειά για να μπορέσουμε να συντηρηθούμε εν ζωή και θα παντρευτούμε. Και αφού παντρευτούμε θα κάνουμε παιδιά για να έχουμε ένα ενδιαφέρον γύρω απο το οποίο θα περιστρέφεται η ζωή μας. Γιατί πόσα είναι τα ζευγάρια που κατ’ επιλογή τους είναι μαζί και μόνοι ; χωρίς παιδιά. Ελάχιστα. Πράγμα που αποδεικνύει ότι δύο άνθρωποι είναι λίγο πολύ αδύνατο να συμβιώσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί. Η μήπως όχι ;
Φυσικά και δεν είναι αδύνατον να μείνουν μαζί αφού πρώτα όμως περάσουν από κάποια στάδια δοκιμασίας ( έπρεπε να τα περάσω κι εγώ, δεν αποτελώ εξαίρεση). Χρειάζεται να μεγαλώσουμε, να γίνουμε κάπως έμπειροι στο θέμα “ζωή” και πάνω απ’ όλα να ισορροπήσουμε με τον εαυτό μας. Να βρούμε τί είναι αυτό που θέλουμε περισσότερο, ποιοί είμαστε, τί είμαστε και τί ακριβώς ζητάμε, (θεωρώ ότι την απάντηση δεν θα την πάρουμε ποτέ). Πάντα απορώ με αυτούς/ες που υποστηρίζουν: “εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω” μπράβο λοιπόν γιατί προσωπικά μου φαίνεται φοβερά δύσκολο.
Μεγαλώνω, αλλάζω απόψεις, αλλάζω θέλω άρα μου είναι αδύνατον να ξέρω τί θέλω. Μια συγκεκριμένη μέρα, μια στιγμή ναι ξέρω, την επόμενη όμως;
Επανέρχομαι όμως στο θέμα των σχέσεων- γάμου. Θέμα συνηθέστατο ειδικότερα σε συζητήσεις παρέας για χαβαλέ ή μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονται λίγο, προσδοκώντας ότι από τα λεγόμενά τους θα δημιουργήσουν πληρέστερη εικόνα για το άλλο άτομο (not). Προκειμένου να “συμβιώσουμε” με τον άνθρωπό μας πιστεύω ότι χρειάζεται να παραδεχτούμε ορισμένα δεδομένα ( άργησα κι εγώ να τα παραδεχτώ, δεν ήξερα!) όπως π.χ. ότι άντρες και γυναίκες είμαστε διαφορετικοί. Οχι μόνο ανατομικά αλλά στον τρόπο σκέψης μας. Διάβαζα πρόσφατα ότι από πειράματα που έγιναν βρήκαν ότι ο βασικότερος λόγος διαφοροποίησης σκέψης, μεταξύ αντρών και γυναικών, είναι ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν περισσότερο το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου τους ( συναίσθηση) σε αντίθεση με τους άντρες ( Scott Pek ” ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος”).
Αφού λοιπόν ο τρόπος σκέψης μας είναι διαφορετικός το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αποδεχθούμε και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το σύντροφό μας. Το μέγεθος της κατανόησης εξαρτάται από το βαθμό ενδιαφέροντός μας. Αν είμαστε αδιάφοροι.. πάμε γι’ αλλα.
Οι γυναίκες είναι task masters. Θέλουν να προγραμματίσουν πότε θα γίνει μια έξοδος, πότε θ’ αγοράσουν κάτι στο σπίτι τους, πότε θα εκπληρώσουν μια κοινωνική τους υποχρεώση. Οι άντρες όχι. ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ.. Οταν οι άντρες αναλαμβάνουν να κάνουν κάτι επειδή τους ζητήθηκε, το κάνουν γιατί θέλουν να ευχαριστήσουν τη σύντροφό τους και εισπράττουν μεγάλη ικανοποίηση όταν τη βλέπουν ευτυχισμένη. Είναι εγωιστικό ναί αλλά καθόλου κακό, για τους άντρες δύναμη και ευτυχία είναι συνώνυμα. Οι γυναίκες πάλι φοβούνται τη δύναμη που μπορεί να έχουν οι άντρες και τους αντιμετωπίζουν κάποιες φορές εριστικά. Μπορούν να γίνουν πολύ κακές. Κριτικάρουν τους άντρες πολύ άσχημα δεν γνωρίζουν όμως ότι στους άντρες δεν αρέσει η κριτική. Είναι αρχέγονο συναίσθημα στις γυναίκες να φοβούνται τη δύναμη των αντρών γι’ αυτό και στις περισσότερες κοινωνίες τους συναγωνίζονται. Ιδιαίτερα από τότε που αποφάσισαν να περάσουν μπροστά, να δείξουν πόσο ισχυρές και ικανές είναι. Οχι δεν είμαι αντιφεμινίστρια, πιστεύω ακράδαντα στην ισοδυναμία μεταξύ αντρών - γυναικών, αλλά χρειάζονται κάποιες ισορροπίες που αν δεν τις τηρήσουμε κινδυνεύουμε να ευνουχίσουμε τους άντρες (αν ήδη δεν το καταφέραμε).
Είναι πολύ σημαντικό για τους άντρες να ξέρουν ότι είναι επιθυμητοί από τη σύντροφό τους. Οι περισσότερες γυναίκες “αφήνονται” στην καθημερινότητα, ξεχνούν να δείξουν το ενδιαφέρον τους προς τον σύντροφό τους, ειδικότερα αν έχουν κακές εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις, δεν τις έχουν συμπεριφερθεί σωστά, τότε χάνουν το ένδιαφέρον τους για τον έρωτα και όχι για το σύντροφό τους. Αυτό οδηγεί σε δυσαρέσκεια τους άντρες κι εστι φτάνουμε να καταναλώνουμε περισσότερο χρόνο σε διαπληκτισμούς παρά στο να κατανοήσουμε το σύντροφό μας.
Κυρίες μου να είστε γεναιόδωρες με τους άντρες, δείξτε τους ότι τους εκτιμάτε, γνωρίστε τους προσπαθήστε να τους κατανοήσετε και θα ανταμειφθείτε με το να κάνουν τ’ αδύνατα δυνατά να σας κάνουν ευτυχισμένες. Τελικά, είναι πιο ουσιαστικοί από εμάς. Παράδειγμα ότι όταν κάνουν πρόταση γάμου στη σύντροφό τους δεσμεύονται αληθινά με αυτό που εκφράζουν από τη στιγμή που το εκφράζουν. Οι περισσότερες γυναίκες δεσμεύονται από την ημέρα του γάμου τους και μετά, αφού όλα γίνουν “όπως πρέπει”.
Ελπίζω να μη παρεξηγηθώ από γυναίκες, δεν παίρνω το μέρος των αντρών, παρατηρώ, αφουγκράζομαι, διαβάζω, βλέπω. Βαρέθηκα ν’ ακούω, από αμφότερες τις πλευρές, ότι “οι σχέσεις είναι μόνο επιφανειακές, ότι δεν υπάρχουν σωστοί άντρες ή γυναίκες” κοκ. ποιός είναι τόσο σωστός ώστε να κρίνει τον άλλο;
Και είναι τελείως λάθος ότι οι άντρες φοβούνται τις έξυπνες, δυναμικές, “θηλυκές” γυναίκες. Τις χρειάζονται, μαθαίνουν από αυτές αρκεί η διδαχή να μη γίνεται σε βάση δασκάλου - μαθητή αλλά με ίσους όρους και ειλικρινά. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχουμε βρεί πρόσφορο έδαφος για την “καλλιέργεια” των παραπάνω και αν δεν υπάρχει; νομίζω ότι αρκεί ένας κοινός νούς για να κάνει έγκαιρα τις εκτιμήσεις του.